Nowelizując art. 113 ustawy o VAT, prawodawca nie ograniczył się tylko do zmiany dla
sprzedaży komorniczej.
Od września prawo do zwolnienia podmiotowego tracą ci podatnicy, którzy pomimo że ich
obroty nie przekroczyły progu ustawowego (dla całego roku 200 000 zł), zajmują się sprzedażą detaliczną lub hurtową części do samochodów lub motocykli. Co ważne, w przypadku dostawy części bez znaczenia jest to, jaki kanał dystrybucji stosuje podatnik (tj.
zwolnienie utraci zarówno przy sprzedaży osobistej, na odległość, jak i gdy dokonując
naprawy, wyodrębni z transakcji część i dokona jej sprzedaży).
Z kolei podatnicy dokonujący dostaw:
■ preparatów kosmetycznych i toaletowych (PKWiU 20.42.1),
■ komputerów, wyrobów elektronicznych i optycznych (PKWiU 26),
■ urządzeń elektrycznych i nieelektrycznego sprzętu gospodarstwa domowego
(PKWiU 27),
■ maszyn i urządzeń, gdzie indziej niesklasyfikowanych (PKWiU 28)
– utracą zwolnienie podmiotowe, jeżeli zdecydują się na realizowanie transakcji na odległość (tj. przez internet, telefon). Przy takich towarach sprzedaż bezpośrednia nie niweczy
prawa do zwolnienia podmiotowego.
Jednak powyższe pozycje nie wyczerpują czarnej listy świadczeń wyłączających zwolnienie. Od września znalazły się na niej usługi windykacyjne, co raczej nie powinno zaskakiwać. Kolejny raz prawodawca wykazał się totalną nieznajomością materii, posługując się
zapisem: „ściągania długów, w tym factoringu”, gdy każdy, kto cokolwiek wie na temat
takich świadczeń (chodzi o wiedzę praktyczną), wskaże, że usługa factoringu od lat (o ile
kiedykolwiek była) nie zawiera się w usłudze ściągania długów. Ale to sprawa drugorzędna, bo faktycznie zarówno podatnik parający się windykacją na zlecenie, jak i świadczący
usługi factoringu nie może stosować zwolnienia na podstawie art. 113 ustawy o VAT.